La pobre gente: 13


ESCENA XII editar

Dichos y GIOVANNA

GIOVANNA. -¡Bon giorno!

FELIPE. -(Aparte.) ¡Lo que faltaba!...(A ella.) ¡Buen día!

GIOVANNA. -Caramba, don Felipe. Ingracia a Dio que si puó trovarlo in casa... ¿Cómo va la siñora Mónaca? ¿No está?...

FELIPE. -¿Qué se le ofrecía?

GIOVANNA. -¿Cóme qué quiero?... Veniva perqué mi pague la trampita que le debe a me hijas... Oste sabe... la mochacha trabaca perque tiene necesitá... Se fossi rica andaría in carroza tutti il giorno. Ma siamo póveri.

FELIPE. -Todos somos pobres, señora...

GIOVANNA. -Ma cuando non ha del dinero no sí mete la gente a fare il patrone. ¿Ha capito?

FELIPE. -¡Bueno, bueno! ¡No hay necesidad de conversar tanto! Hasta la semana que viene no podré pagarle lo que le debo a su hija...

GIOVANNA. -Sun yíá tres setimanas que acade lo estesso, ¿sabe?... E non sono disposta a esperare un día di piú, un día di píú. ¿Ha comprendido?... ¡Madona santísima!... Doveva aspetármelo... ¡Con questa raza d'ímbroglione!...

FELIPE. - Eh, señora! ¡A gritar a la calle!...

GIOVANNA. -Sicuro... Andró a dirlo a tutto il vichinato. Que siete un mascalzone... Non ho miedo, cuando ho ragione... ¡Madona!... Figuratevi... La mochacha laborando tutto el giorno, rovinándosi la salute per ingrasare a un cumpadrito que non si merita né meno una maledicione!... ¡Canalla!

FELIPE. -Callate de una vez, gringa del diablo.

GIOVANNA. -Vediamo un po! ¿Mi pagate o non mi pagate?...

FELIPE. -He dicho que no puedo...

GIOVANNA. -¿Né meno una settimana?...

FELIPE. -¡Ni un cobre!... No tengo...

GIOVANNA. -Vergoña... Siete davero un mascalzone, un mascalzone!... Non tiene.

FELIPE. -Fuera de acá...

GIOVANNA. -(Burlona.) ¡Fuori! ¡Fuori!... No tengo miedo... Non lo credete. Lo diró a tutta la gente, que son una punta de imbroglioni... Di ladri!...