Esta página ha sido corregida
134
CUENTOS
36. Fei meu amutui al·ùtripa [1] ñi pu peñi meu. | 36. Después se fué á (un lugar) lejos de sus hermanos. |
Kureŋei. Kiñe pichi shuka meu məleiŋu. Rəf pofre ŋeiŋu. | Se casó. En una casa muy pequeña vivían. Eran realmente pobres. |
Fərenedəŋukefui ñi epu peñi meu: apochi dəŋun meu fəreneŋekefui pichike ketran. | Pedía socorro á sus dos hermanos: con hablar mucho se le daba por favor un poco de granos. |
„¿Chumam lesoŋeimi?“, piŋekefui? „¿Iñche ñi kudan meu kam moŋelnieuafuiñ?“, pikefoéyeu ñi pu peñi.“ | „¿Para qué has sido un leso?“, se le decía siempre. „¿Yo con mi trabajo he de sustentaros?“, le solían decir sus hermanos. |
Fei meu lladkùkefui, welu ŋillatuñmaukəlekefui Ŋənéchen meu. | Solía afligirse por eso, pero siempre se encomendaba á Dios. |
37. Fei meu káñpəle amui, kùdawi, ketrai. | 37. Entonces se dirigió á otra parte, trabajó, barbechó. |
Fei meu kiñe antù meu wewí kiñe acháwəll, ká antù meu ká wewí ká kiñe alka acháwəll. | En un día ganó una gallina. el otro día un gallo. |
Fei yetui ñi ruka meu. Fei məten niefui, doy nielai chem no rume. | Los llevó á su casa. Eso no más tenía, fuera de eso no tenía absolutamente nada. |
Welu Ŋənéchen peñieéyeu chumŋechi ñi parecemeken kom ke antù. | Mas Dios le miraba como estaba padeciendo día por día. |
Fei təfachi epu pofre kúrewen, rəf rumeñma pofre, niewelafuiŋu deumá ñi takuam, kom wərai ñi takuwe, ŋelafui doy chumŋechi ñi peaqel ñi takuam. | Estos pobres esposos, de veras sumamente pobres, no tenían ya con que vestirse, sus vestidos estaban gastados todos y no había modo como encontrar vestuario. |
Trufken meu iná kùtral umautukefui. | En la ceniza, á orillas del fuego, solían dormir. |
38. Fei meu fentren ñi parecemeken, femŋen kiñe antù akui | |
38. Estando él padeciendo tanto, un día llegó de repente |
- ↑ Es palabra esdrújula.