Página:Dos gotes d'aigua (1871).djvu/35

Esta página ha sido corregida

-33-
Jhon. ¡¡Que´!!
Patr. Se lo juro.
Jhon. ¡Cómo, pues...!
Patr. Era mi hermana.
Jhon. ¡¡Qué!!
Patr. Somos tan paresidas,
cual lo son dos gotas de agua;
y en prueba de ello...
Jhon. ¿Es posible?
Patr . Mire Usted . (Señalando hacia la izquierda, primer térro. )
Jhon. ¡Oh! exacta... exactas!
¡Igual! mas por ella el pecho (Mirando*
no siente, no siente nada.
Ton. M' alegre molí.
Jhon. Por ustet
todo el corason se inflama.
Ustet, miledy, es el ánquel
qu' en mis delirios soñaba.
¿Uslet no querer mi muerte?
Patr. Nunca.
Jhon. ¿Sentir mi desgrasia...?
Patr. Y devuelvo á uslet el pliego
que me mandó.
Jhon. ¿Por qué causa?
¿No es ustet soltería?
Patr. Sí.
Jhon. ¿Libre...?
Patr. También.
Jhon. ¿Y me ama?
PATR. No Se mate USted . (Después de un grande esfuerzo.'
Jhon. ¡Oh, ledy!
Patr. No, misler Jhon.
Jhon. Gratsias, gratsias!
(Cayendo a los piés de Patricia y basándole una mano
que ella le abandona.)
Ton. Vamos, asó 's va arreglant
millor de lo qu' em pensaba. 1
Patr. Pida usté á mi padre...
Jhon. ¡Oh! si.
Sinior, si ustet...
Mig. ¡Hombre, vaya!
volent vosté, y volent ella,
vóstra hade ser la batalla: